ME VULLNET TË FORTË E FITOVA LUFTËN ME KANCERIN! Intervistë ekskluzive me LILAFILIPOVSKËN

Betty: Cila ishte shfaqja juaj e parë në ekranin e vogël?
Lila: Paraqitja ime e parë para ekraneve të vogla ka qenë në vitet e largëta të 90-ta kur ishte vetëm kanali televiziv maqedonas dhe në moshën 20 vjeçare u regjistrova në një konkurs publik që ishte shpallur nga MTV-ja.

Audicionet shkuan shumë mirë dhe dalja ime e dytë para ekranit të vogël ose siç mund ta quaj pagëzimi im me zjarrin ishte në live në Programin Rekreativ Dimëror dhe që atëherë kuptova që kjo jam unë dhe se ky është profesioni i jetës sime.

Që atëherë, unë kam dalë çdo ditë në ekranet e vogla pa pushim.

Betty: Shihet se e bëni punën me dashuri dhe keni një karrierë të suksesshme, a është vendimtare dashuria për punën?
Lila: Sigurisht! Dashuria është e rëndësishme të jetë e pranishme për gjithçka, jo vetëm për punën. Jam me fat që bëj punën që dua, sepse një pjesë të madhe të jetës e kalojmë në punë.

Dhe është shumë e vështirë të bësh atë që nuk të pëlqen dhe nuk është e lehtë, dhe për këtë arsye njerëzit ndryshojnë shpesh profesionin, por unë gjeta atë të duhurin.

Kam punuar si infermiere, të gjithë e dinë këtë, ndërsa studioja në Fakultetin e Filologjisë, por tani jam gjatë gjithë kohës në televizion, ku kam investuar shumë dashuri dhe e bëj këtë me shumë dashuri dhe madje harroj që jam në punë, është aq shumë pjesë e përditshmërisë sime, saqë e shijoj profesionin tim për çdo ditë.

Unë ndalova së numëruari sa vite kam në televizion, sidomos në SITEL, gjysmën e jetës time e kam kaluar para ekraneve dhe çdo vit me një projekt dhe të gjitha projektet janë më të ndjekurat deri tani dhe i jam shumë mirënjohës kolegëve dhe ekipit si dhe drejtuesve që më kanë mundësuar të jem ajo që jam tani. Siç thuhet “nëse bën atë që do, nuk do të punosh asnjë ditë”.
Betty: A të ka penguar ndonjëherë popullariteti?
Lila: Si mund të them, popullariteti është një thikë me dy presa. Unë e kam zgjedhur këtë profesion dhe mendoj se e menaxhoj mirë. Të fshihem, kudo që të shkoj, nuk e bëj dot, sado të dua ta bëj, por nuk ka se si. Edhe kur shkoj në vende të tjera, has maqedonas që më njohin dhe më ndalojnë për një bisedë duke bërë fotografi, dhe është mirë kur dikush në fund të botës të njeh.

Betty: A do të donte djali juaj Filipi të trashëgonte profesionin tuaj?
Lila: Djali im pas pak do t'i mbushë 30 vjeç, po të donte të ndiqte hapat e mi, me siguri do të ishte tani në televizion - po bëj shaka. Kur ishte më i vogël, interesohej për skenën, televizionin, shfaqjet e mia dhe vinte me mua dhe kishte njëfarë interesi, por ky ishte ndikimi i asaj që shihte. Por për t'u bërë prezantues ai nuk shfaqi një nevojë reale për të qenë pjesë e jetës publike dhe nuk i kam bërë asnjëherë presion.

E lë të zgjedhë atë që do, sepse e di vetë. Unë nuk i kam ndërhyrë në shkollë apo fakultet, ai zgjidhte dhe regjistroi vetë atë që zgjodhi. Tani ai punon çfarë të dojë, merret me Marketing dhe Menaxhim dhe bën atë që dëshiron - Unë dua që ai të jetë si unë atë që bën dhe punon për ta bërë me dashuri. Unë nuk kam trashëguar asgjë tek djali im, por ndoshta do të lindë një mbesë apo nip që do të trashëgojë gjenet e mia dhe unë do të krenohem me to.

Betty: Si u ndjetë kur morët rezultatet për sëmundjen tuaj?
Lila: Kur më doli diagnoza u inatosa me veten në atë moment pse? Sepse, si një punonjëse mjekësore, e di saktësisht se si funksionon trupi. Dhimbja ime është ende shumë e madhe, kanë kaluar 10 vjet nga vdekja e babait tim dhe unë ende nuk mund ta luftoj atë pikëllim, por duhet ta bëj. Në mënyrë të pandërgjegjshme e dija se duhej të godiste diku. Dhe kjo ndodhi.

Që në fillim vendosa që të mos flas për sëmundjen dhe të mos i tregoj askujt, përveç atyre më të afërt. Ishte vendimi im. Kisha nevojë për paqe. Nuk kisha forcë të flisja për këtë gjatë trajtimit tim.

Kështu vazhdova të jetoj dhe të punoj sikur asgjë nuk po ndodhte. E pranoj, nuk ishte aspak e lehtë, por Zoti më dha forcë të pabesueshme që as nuk e dija se e kisha.

Sigurisht që energjia ime e pashtershme ishte edhe dashuria e djalit tim, motrës, vëllait, nënës sime dhe miqve të mi të mrekullueshëm, thotë drejtuesja e kuizit “Gjithçka ose diçka”, e cila është frymëzim për një numër të madh femrash, janë përballur ose po përballen me sëmundjen tinzare.

Betty: Si ndiheni tani?
Lila: Ndihem mirë, fitimtare! Pet-skanimi i fundit tregoi se kanceri nuk është present dhe se jam e shëndetshme! Kam ndjenja të përziera. Ndonjëherë qesh me të madhe, pastaj do të më vijnë lotë...

Për më shumë se një vit isha në harresë të vazhdueshme dhe ëndërroja për këtë moment kur mjekët më thoshin: “Lila, në këtë betejë ti je fituesja! “Për fat të mirë e arrita këtë”.

Betty: A mendoni se “duhet” t'u shpjegoni fansave tuaj se çfarë sfide shëndetësore jeni përballur?
Lila: Kur mendova se sa femra kanë kaluar apo po kalojnë rrugën time, i thashë vetes që tani nuk kam pse të shqetësoj njerëzit me problemin tim shëndetësor. Çfarë do të ndodhte nëse të gjithë do të jepnin intervista për problemet e tyre?! Nga ana tjetër, prej 25 vitesh e ndaj me publikun intimitetin tim, tregoj për udhëtimet e mia, rekomandoj produkte dhe mendova se ishte e drejtë të them se përballem me një problem të rëndë shëndetësor, se jam diagnostikuar me kancer në gji, dhe se sëmundja nuk zgjedh!

E dini, kur dëgjova diagnozën, u trondita totalisht! Mund të kisha bërtitur, por mbeta pa fjalë.

Mendimi im i parë ishte: a është ky fundi im? Edhe sa kohë kam? Pastaj m'u kujtua se sa gra njoh që kanë dalë fitimtare. Mendime të ndryshme më kalonin në mendje, por për fat kjo gjendje ishte jetëshkurtër. U mbusha me frymë dhe pyeta miken time Dr. Viki: Çfarë duhet bërë më parë? Nga t’ia filloj? U fokusova në rrugën përpara dhe u përpoqa të mendoja pozitivisht.

Jam me fat që kam disa miq të mirë, të vërtetë që janë si familje për mua, të cilët kanë qenë pranë meje dhe ma kanë bërë rrugën më të lehtë. Unë u jam pafundësisht mirënjohës atyre!

Betty: Në ekranet e vogla nuk mund të vihej re se kishit një ndryshim humori, si i maskove të gjitha këto?
Lila: “Kështu po buzëqesh pikërisht për mijëra mesazhe që kam marrë nga ju miq të dashur, dashuri me tonelata dhe urime për shëndet. Dhe çfarë tjetër na duhet? Nëse nuk ke shëndet, nuk ke asgjë!!!

Në periudhën e ardhshme do të flas për rrugëtimin tim në mënyrë më të detajuar, të gjitha me synimin për të ndihmuar dikë që mund të jetë duke kaluar të njëjtën gjë... sepse në momente të tilla mbështetja është më e rëndësishmja dhe ju lutem jepeni sa herë të keni mundësi, sepse është forca kryesore në betejën kundër çdo të keqeje, pa edhe me këtë".

Faleminderit për këtë intervistë, i përshëndes lexuesit tuaj, i uroj vetëm të kenë shëndet dhe jetë të gjatë, i rekomandoj që të bëjnë ekzaminime në kohë dhe të mos shmangin ekzaminimet dhe mjekët, sepse çdo gjë që zbulohet në kohë mund të ketë një fund të lumtur.

Për lexim të hollësishëm të këtij teksti, shihni f.10-13 të botimit elektronik të revistës BETTY (Qershor 2022).